چه عذاب بزرگي است..
وقتي که من تمام تنهايي را..
به دوش مي کشم..
و سخت ترين لحظه هاي انتظار را ..
با شکيبايي خود قسمت مي کنم.
آرزوي محالي ست..
درک دستهاي تو..
از انتهاي تنهايي ستاره هاي چيده شده..
و سفره هاي خالي احساس..
که مهرباني سايه ها..
رنگينش کرده است..
تو حتي..
از فکر اين عذاب هم عاجزي..
و من هر روز....
تحليل مي روم ....
///عرض سلام.خسته نباشيد...هرجا هستيد شادو سرحال باشيد...موفق باشيد.خدانگهدار