هوا کبود شد اين ابتداي باران است دلا دوباره شب دلگشاي باران است نگاه تا خلاء وهم مي‌کشاندمان مرا به کوچه ببر اين صداي باران است اگر چه سينه‌ي من شوره‌زار تنهايي است ولي نگاه ترم آشناي باران است دلم گرفته از اين سقف‌هاي بي‌روزن که عشق رهگذر کوچه‌هاي باران است بيادوباره نگيريم چتر فاصله را که روي شانه‌ي گل جاي پاي باران است نزول آب حضور دوباره‌ي مرگ است دوام باغچه در هاي‌هاي باران است سلمان هراتي

اين تويي ؟ يا نقش ديوار/

نه رنگ است اين که بر رخسار داري/

ز سيماي غم انگيز تو پيداست/

که در سينه دلي دردمند داري/

خطوط دفتر پيشاني تو/

حکايت گوي روحي دردمند است/

نگاه گرم و جاندار تو اکنون/

نگاه آهويي سر در کمند است/

چرا ديگر در اين چشمان خاموش/

نمي بينم ديگر نشاطي از جواني/

مکن پنهان ز رخسارت هويداست/

که شب را تا سحر بيدار بودي/

مگر از زندگي بيزار بودي ؟/

چرا با محنت و غم خو گرفتي/

چرا از ياد بردي خويشتن را/

به روي تو در شادي گشوده است/

رها کن دامن رنج و محن را

ghabliye man boodam

ba ejazatoon

salam

delam kheili gerefte

matlabetoon ali bood

vali harfi baraye goftan nadaram

khodafez